Gisteren zag ik een mooie, ontroerende, maar ook keiharde documentaire op televisie. Het ging over Kees die een huis zoekt, voor het geval zijn ouders overlijden. Kees is geen kind. Kees is een autist van in de veertig. En zijn ouders zijn ouder dan 80 jaar.
Kees is bijzonder. Logisch, want hij is autistisch. Maar dat niet alleen. Kees is geniaal. Hij tekent de mooiste ontwerpen en bouwt de prachtigste maquettes. Kees vindt leven op deze aarde moeilijk. Ik begrijp Kees wel. De wereld is ook best lastig te begrijpen.
Een huis voor Kees vinden blijkt niet zo makkelijk. Kees wil een groot huis, in verband met zijn modeltreinverzameling. Ook wil hij een vrijstaand huis, want van buren wordt Kees onrustig. Het grote vrijstaande huis moet in de natuur staan, want drukte is niet voor Kees weggelegd. Ik begrijp Kees wel. Ik hou ook niet van drukte. Alleen kan ik er mee omgaan en hij niet.
Mijn Facebook timeline stroomde vol met een filmpje van Kees in de auto. In dat fragment is Kees boos, heel boos. Hij gebruikt woorden die niet algemeen geaccepteerd zijn. Maar… Ik begrijp Kees wel.
Honderden reacties staan onder het geplaatste filmpje. Mensen lachen virtueel, maar ook hardop. Mensen taggen hun vrienden met reacties als ‘kijk dit’, zonder dat ze zich realiseren waar het werkelijk over gaat. Ik word misselijk. Want als ik dat zie, begrijp ik Kees nog het allermeest.
Bekijk de documentaire “Het beste voor Kees” hier.
