Een ode aan de OV-chipkaart en de grappigheid van toevalligheden

Een ode aan de OV-chipkaart
en de grappigheid van toevalligheden

Ik kom nog nét uit de tijd van de papieren OV-kaart. Toen je er een moment voor nam om bij het postkantoor dat o zo bijzondere papiertje in plastic folie in ontvangst te nemen. Opeens lag de Nederlandse wereld voor je voeten. Je kon tenslotte naar elke stad in Nederland reizen, zonder er ook maar een cent voor te betalen. De bijzondere uitstapjes naar Amsterdam waren niet meer schaars. Het enige dat je ervoor hoefde te hebben was tijd. En dat had je, als student.

Toen ik aan mijn tweede studie begon, was alles anders. De mevrouw achter een balie die je een fijne studie wenste was vervangen door een envelop waar een hard, rechthoekige ding in zat. Mét begeleidende brief, dat wel. De Studenten OV-chipkaart was het nieuwe reizen. Al snel werd het in- en uitchecken hetzelfde als de deur op slot doen: iets dat gewoon in je systeem zit. Het werd zo’n routine, dat je, eenmaal in de trein, soms niet wist of je nou eigenlijk wel had ingecheckt.

Vier jaar lang reisde ik heel Nederland door met mijn allereerste OV-chipkaart. Ik raakte hem niet kwijt en hij ging niet kapot. Mijn eerste OV-chipkaart was mijn beste vriend. Terwijl het internet vol stroomde met OV-chipkaart-klachten, haalde ik mijn schouders op. Mijn beste vriend werd dan misschien wel een beetje oud, met hier en daar wat vervagingen in de opdruk en gerafelde randjes, maar hij was nog volop in leven.

En toen naderde het einde van mijn studie. Ik was op weg naar het allerspannende gesprek in mijn leven. Het gesprek waarin ik te horen kreeg of ik mijn journalisten-diploma mocht ophalen. Ik haalde het ding, dat al vier jaar en drie maanden in mijn broekzak zat, tevoorschijn en plaatste hem voor de incheckpaal. Ik verwachte het bekende piepje te horen. Niks. Ik ging naar een andere paal. Ook niks. Na tien verwoede pogingen, met overal om mij heen tikkende stationsklokken en een trein die op het punt stond te vertrekken, rende ik naar een NS-medewerkster. Het was meteen duidelijk. Mijn trouwe vriend was gestorven. Op de allerlaatste dag dat ik hem nodig had.

Dag studenten OV-chipkaart. Bedankt dat je van de allereerste dag tot precies de allerlaatste dag bij me bent gebleven. Ga maar, ik heb je lekker niet meer nodig!

Lotte

Leave a Reply

Your email address will not be published.