Onhandig sta ik op van de stoel waar ik al zo vaak heb gezeten en ik geef de dokter een hand. “Dus dit is de laatste keer dat ik hier ben,” stamel ik. Ik probeer me te herinneren hoe ik me dit afscheid ook al weer had voorgesteld. De dokter wenst me een goede bevalling en een fijne tijd daarna. Maar dat moet wel goed komen, denkt hij. Ik knik en ik bedank hem voor alles. Vlak voordat ik zijn kamer heb verlaten en de deur achter me dicht heb gedaan, roep ik nog een keer bedankt. En dat was het dan. Tien weken voordat mijn kind ter wereld komt, is hij geen onderdeel meer van de weg er naartoe. Ik wist dat dit moment zou komen. Al heel vaak had het afscheid zich in mijn hoofd afgespeeld. Ik zou hem feestelijk de hand schudden, voor de laatste keer zijn stevige handdruk voelen, hem een fles goede dokters-Whisky toeschuiven en confetti door de lucht schieten. Want deze dokter is niet zomaar een dokter. Hij sleepte me door 2,5 jaar ellende en geluk heen. Vanaf het eerste moment was hij bezig met mij maken. Door mijn buik open te snijden en me wakker te laten worden met alles weer op z’n plek. Door interne bloedingen weg te laten zuigen. Door me aan een infuus vast te zetten, zodat ik niet doodging aan uitdroging. En door me keer op keer te checken. Deze dokter zag me in alle staten. Vol pijn, dolgelukkig en doodziek. En toen ging ik opeens weg en zei ik alleen maar ‘bedankt voor alles’. Zonder Whisky, zonder confetti.
Terwijl ik voor de laatste keer door de ziekenhuisgangen loop die ik al honderd keer heb gezien, denk ik aan alle momenten dat ik in het gebouw was. Soms op een stoel, soms in een bed. Het was er niet altijd leuk. Maar nu wordt het wel leuk. Want ik hoef daar nooit meer naartoe. En hoewel ik hem het liefst mee zou verhuizen naar Den Haag, wil ik daar de dokter bést voor missen. Doei ziekenhuis. Doei dokter. Hallo baby!
