De bel gaat. Er staat een klein spook voor de deur. Ik ben net wakker van een eind van de middag dutje en mijn haar staat alle kanten op. Ik zou ook wel langs de deuren kunnen gaan. Als geëlektrocuteerde heks of zo. Het spookje houdt een bakje gevuld met enge ogen en slijmerige spinnen omhoog. Ik zucht. ‘Het spijt me. Ik heb geen snoepjes,’ zeg ik. Ik verwacht een boos kind, want het is vandaag Halloween en dan hoor je snoep voor kleine spoken in huis te hebben. Heel even kijkt hij me door zijn spookkostuum verward aan. Dan graait-ie in zijn bak snoep, haalt er een met bloeddoorlopen kauwgomoog uit en geeft dat aan mij. Ik ga door mijn knieën, glimlach en wens stiekem dat het jongetje in mijn buik later net zo’n lief spookje wordt.
