Ik druk Junus dicht tegen me aan. Het is koud buiten, maar dat maakt niet uit. Junus is een winterkind, gemaakt om in de kou te leven. Ik begraaf mijn neus in zijn zachte babyhaar. De bus komt de hoek om gereden. Ik wens dat dit moment voor eeuwig duurt. Dat hij voor altijd in de draagdoek […]
Uit je ogen komen geen tranen. Die komen pas als je wat ouder bent. Toch ben je verdrietig. Je huilt om de grote ruimte om je heen, om de kou die jou soms in z’n greep houdt. Je bent verdrietig om al die vreemde en harde geluiden, om de flikkerende lichten van voorbij rijdende auto’s […]
De bel gaat. Er staat een klein spook voor de deur. Ik ben net wakker van een eind van de middag dutje en mijn haar staat alle kanten op. Ik zou ook wel langs de deuren kunnen gaan. Als geëlektrocuteerde heks of zo. Het spookje houdt een bakje gevuld met enge ogen en slijmerige spinnen omhoog. […]
Onhandig sta ik op van de stoel waar ik al zo vaak heb gezeten en ik geef de dokter een hand. “Dus dit is de laatste keer dat ik hier ben,” stamel ik. Ik probeer me te herinneren hoe ik me dit afscheid ook al weer had voorgesteld. De dokter wenst me een goede bevalling […]
Acht weken lang in bed, in het ziekenhuis en op de bank. Dat is lang, maar ook kort. Lang omdat je wilt dat het voorbij is en kort omdat de tijd al snel niet meer bestaat. Maandagen zijn net als dinsdagen en dinsdagen verschillen niet van woensdagen. Maar elke zaterdag wist ik weer hoe de […]
Kotsend hang ik boven de dweilemmer. Eigenlijk is er niks meer om uit te kotsen. Ik ben op. Maar mijn lichaam zet de strijd door. Binnen een week ben ik vijf kilo lichter geworden. Ik eet niet meer. Drinken gaat moeizaam. Er groeit een kind in mijn buik en ik word er doodziek van. Als […]
Een ode aan de OV-chipkaart en de grappigheid van toevalligheden Ik kom nog nét uit de tijd van de papieren OV-kaart. Toen je er een moment voor nam om bij het postkantoor dat o zo bijzondere papiertje in plastic folie in ontvangst te nemen. Opeens lag de Nederlandse wereld voor je voeten. Je kon tenslotte […]
De zon scheen fel. En dat terwijl de regen in de afgelopen weken het alleenrecht had gehad. Ik fietste zwaarbepakt richting het centrum. Het glas moest naar de glasbak, het karton naar de papierbak en het pak van mijn hardwerkende meneer naar de stomerij. Terwijl ik, met aan m’n ene schouder een bungelende tas en […]
Gisteren zag ik een mooie, ontroerende, maar ook keiharde documentaire op televisie. Het ging over Kees die een huis zoekt, voor het geval zijn ouders overlijden. Kees is geen kind. Kees is een autist van in de veertig. En zijn ouders zijn ouder dan 80 jaar. Kees is bijzonder. Logisch, want hij is autistisch. Maar dat […]
“Tieners moeten selfie met olifant bekopen met dood,” kopt Metro. Ik klik op de link en denk aan die keer dat ik in Sri Lanka op een olifant reed. Het dier woonde bij een olifantenweeshuis, niet ver van de stad Kandy. Ooit was hij de ster in een Tarzan-film: nu was-ie met pensioen. Om bezig […]