Op Facebook verschijnt een link naar een nieuwsbericht over een Engels jongetje van vijf dat van school gestuurd is, omdat-ie het leuk vindt om in jurkjes rond te lopen. Ik besluit er een blog over te schrijven. Tussen de vele reacties onder de link naar het bericht valt me een man op, die tientallen keren heeft gereageerd. Meerdere keren laat hij weten dat-ie 350 miljoen euro per jaar verdient, in Los Angeles woont en een beroemde vriendin heeft. De beroemde vriendin reageert ook. Ze is het met hem eens. Ik Google wat, gebruik het omgekeerde afbeeldingen zoeken van Google en pluis het een en ander uit. Opeens verandert het onderwerp van mijn blog. En het is geen blog meer. Het is een verhaal.
I
Sander staart naar de muur. De vrouw op de foto kijkt hem recht in zijn ogen aan. Hij glimlacht. Een jaar eerder ontmoette hij haar voor het eerst. Het licht van haar blauwe ogen raakte hem recht in zijn hart. Het duurde een jaar voordat zij hem ook zag staan. Dolblij deelde hij het nieuws op Facebook. De 350 miljoen euro die elk jaar op zijn bankrekening verschijnt, doet er niet meer toe. Alison Brie overschaduwt alles. Alles wat zijn leven beter of slechter heeft gemaakt. Alison Brie, de vrouw van zijn dromen.
Het vliegveld van Los Angeles is fel verlicht. Lichtpalen maken het gebouw tot een kunstwerk. Sander kijkt naar de grote klok in het midden van de hal. Ze hebben nog vijf minuten. Dan komt Alison aanrennen, met in haar rechterhand een roze koffer. Om haar schouder hangt een stoffen schoudertas. Ze kust hem en hij neemt de bagage van haar over. Het is acht en een half uur vliegen, maar Venetië is prachtig. Met een bootje dat uit één stuk hout is gemaakt, varen ze over de Grand Canal. Een rieten picknick is gevuld met champagne en kaviaar. De zon schijnt fel, net als in Los Angeles. Sander is volmaakt gelukkig.
II
‘De pagina die u zoekt, wordt niet gevonden,’ leest Sander op zijn beeldscherm. Hij drukt op F5. En nog een keer. Aan de witte muur van zijn woonkamer hangt een foto van zijn overleden hond Roemer. Roemer was zijn beste vriend. Misschien wel zijn enige. Naast Roemers foto hangt een uitgeprint A4’tje met daarop de foto van Alison. De internetbrowser herstelt zich weer. De Turkse blog die hij had gevonden staat vol met foto’s van de stad waar hij altijd al naar toe wilde. Hij logt in met het Facebookaccount dat hij speciaal heeft aangemaakt. Het vriendenaantal stijgt al.
“Lekker in Venetië aan het genieten met Sander,” schrijft hij. In het Engels natuurlijk. Zo zou Alison het zeggen. Sander klapt zijn laptop dicht. Hij staart naar buiten, waar een oude vrouw met haar poedel over straat loopt. In haar ene hand houdt ze een zwarte paraplu. Nederland is grijs en donker. Maar in Los Angeles schijnt de zon.
