De nieuwe bank

Ik wilde een nieuwe bank, al heel lang. Niet omdat ik hou van nieuwe spullen, maar omdat onze huidige bank overal doorgezakt is, onder de brandgaten zit, vies is en daarbij is hij gewoon heel erg lelijk. Daarnaast is de bank sinds kort door de twee poezen tot kattenbak gepromoveerd. En hoe vervelend dat ook is, ik snap het eigenlijk wel. Die bank is al heel oud. Een derdehands exemplaar, op de kop getikt door een vorige bewoner. Hoogtijd voor een nieuwe bank dus.

Een mooie bank, die ook nog lekker zit, vind je niet zomaar. Tientallen woonwinkels zijn we langsgegaan. We ontdekten al snel wat de huidige bankentrend is: banken met verstelbare hoofdsteunen. Het ziet er een beetje uit als een autostoel, maar dan in de vorm van een bank. Waarschijnlijk gaan woonwinkels ervan uit dat alle klanten met de bankenmode meegaan, want veel andere keus is er niet. Net toen we onze zoektocht besloten op te geven, zagen we op internet de bank die we zochten. Lekker makkelijk ook, dachten we, de bank wordt meteen tot in de huiskamer afgeleverd. Dat bespaart ons gelijk het gedoe van een aanhanger huren, tillen en ruzies over welke kant eerst door de deuropening moet.

Vandaag werd de bank afgeleverd. Ik ontving zelfs een sms van het afleverbedrijf waarin stond hoe laat ze voor de deur zouden staan: tot op de minuut precies. Er werd beneden, in de flat, drie keer aangebeld door de bezorgers. De derde keer hadden ze slecht nieuws. De bank paste niet in de lift. Buiten scheen even een lentezon, maar zo snel als die verdween, verdween ook mijn blijdschap. Ik zag mijn bank al terug in de vrachtwagen gestopt worden, terug naar het depot. En hij had zo’n mooie plek in ons huis kunnen krijgen. Toen kwam één van de bezorgers met een idee. Of ik beneden geen schuurtje had. Natuurlijk. Daar kon de bank dan staan tot ik wat sterke mannen om me heen had verzameld die de bank, zonder de aanwezigheid van de Arbowet, zes trappen omhoog zouden tillen.

De grote vraag was of de enorme bank überhaupt in het kleine schuurtje, dat niet veel groter is dan de lift, zou passen. De bezorgers wilden het wel proberen. Die arme jongens zijn een half uur bezig geweest, met het zweet op hun voorhoofd, bijna hun armen brekend en af en toe slaakten ze zielig pijnkreten uit. Daarbij deden ze dit alles in het donker, omdat ons schuurtje geen licht heeft. Eigenlijk paste het niet, maar toch wisten de jongens de bank in het schuurtje te krijgen. Toen we het donkere schurencomplex verlieten, scheen buiten weer de zon. Ik bood mijn excuses aan, voor al het ongemak. “Ach,” zei één van de bezorgers, “de zon schijnt.” Ik knikte. Daar had hij gelijk in. De zon schijnt.

Ik heb een nieuwe bank. Een hele mooie. Of hij lekker zit weet ik nog niet. Maar dat maakt niet uit. Al blijkt de bank een houten plank, omringd met wat stof, te zijn, als hij eenmaal in mijn huiskamer staat, gaat hij die plek nooit meer verlaten.