Aan het einde van de dag lopen we door de stromende regen naar de auto. Het waait hard. De capuchon van mijn jas waait van mijn hoofd, waardoor mijn gezicht nat wordt. Maar dat is niet erg. Het past wel bij de dag. Toch wil ik naar huis. Ik wil gehuld in een joggingbroek en een dikke trui op de bank liggen en luisteren naar hoe de regen tegen het raam tikt.
Wanneer Martin het parkeervak verlaat, stop ik de parkeerschijf in het handschoenenvakje. Langzaam rijdt hij langs de geparkeerde auto’s. Auto’s van mensen die hun laatste kerstinkopen doen. De ruitenwisser gaat tekeer alsof-ie op de vlucht is voor iets.
In mijn ooghoek zie ik de achterkant van een auto steeds dichterbij komen. Het lijkt minuten te duren voordat het onvermijdelijke moment komt. Zachtjes verlaten geluiden als ‘ohh’ en ‘nheee’ mijn mond. Ik hoor mezelf, maar het lijkt alsof iemand anders ze roept. Martin geeft extra gas. Misschien maken we dan nog kans. In mijn hoofd zie ik hoe onze auto de andere auto op een haar na mist. Maar mijn gedachte wordt verstoord door een harde knal en schel gerinkel.
Dag bank, dag relaxte joggingbroek, dag rust. De eerste botsing in mijn leven is een feit. En dat op een dag als vandaag. Eigenlijk is het perfect.
Terwijl Martin de schade bekijkt, foto’s maakt en deze dag vervloekt in onze kapotte auto, zit ik veilig en droog in het voertuig van een vrouw die ik niet ken. We vullen samen het schadeformulier in. En het enige wat ik denk is: gelukkig liep er geen persoon op dat moment, op die plek, langs die auto. Gelukkig is slechts onze auto de ongeluksvogel. Gelukkig zitten wij en de persoon die daar had kunnen lopen morgenavond gezellig en veilig aan een tafel. Omringd met liefde, gezondheid en geluk.
Dag auto, hallo kerst!
