“Tieners moeten selfie met olifant bekopen met dood,” kopt Metro. Ik klik op de link en denk aan die keer dat ik in Sri Lanka op een olifant reed. Het dier woonde bij een olifantenweeshuis, niet ver van de stad Kandy. Ooit was hij de ster in een Tarzan-film: nu was-ie met pensioen. Om bezig te blijven, liep hij dagelijks een rondje door het bos, met op zijn rug jubelende toeristen. Hij vond het niet erg, dat kon ik zien. Vooral toen ik het dier na afloop van de rit knuffelde en hij dankbaar zijn slurf om me heen wikkelde. Hij had een totaal ander leven dan de olifant waarop ik in India zat. Dat dier deed niks anders dan in een slinger van olifanten door een toeristisch plaatsje lopen, met op zijn rug niet alleen luidruchtige toeristen, maar ook een stellage waarop die toeristen moeiteloos konden zitten.
Het artikel gaat over twee tieners in een Keniaans wildreservaat die in lollige bui foto’s van zichzelf maakten, terwijl ze op een slapende olifant gingen zitten. Het dier werd wakker, schrok en stampte de tieners dood. Zielig voor die jongens. Maar ook erg dom. Want iedereen zou moeten weten dat de liefst-uitziende dieren nog steeds dieren zijn. En dieren reageren vanuit hun instinct. Net als mensen trouwens. Want ook die zullen niet erg rustig reageren wanneer ze wakker worden met twee tieners op hun rug.
Maar dan lees ik de laatste zin van het artikel. “De agressieve olifant is doodgeschoten.” Opeens vind ik die jongens niet meer zo zielig. Ze worden in het artikel als slachtoffer aangeduid. En de olifant als agressief. Ik vraag me af of de schrijver van het artikel heeft begrepen wie hier nou het werkelijke slachtoffer is.
Toen ik klein was, vertelde mijn vader me voordat ik ging slapen verhalen over zijn wereldreizen. Eén van die verhalen was mijn lievelingsverhaal. Het ging over de olifant Raja Etah, die de heilige tand van Boeddha tijdens een jaarlijkse optocht in Kandy (Sri Lanka) in een kistje op zijn rug droeg. Op een dag bleef Raja tijdens de optocht stilstaan. Wat de mensen ook probeerden, het beest wilde niet verder lopen. Al jaren liep hij dezelfde route en nog nooit had hij de optocht onderbroken. Toen iemand hem controleerde, werd duidelijk waarom hij niet verder wilde lopen. Een riem waarmee de kist op zijn rug was vastgebonden, zat los. Na vijftig jaar trouwe dienst, overleed Raja Etah. Hij werd opgezet en is sindsdien te bewonderen in een gebouwtje naast de tempel van de heilige tand.
Wat de olifant deed nadat hij de twee tieners had gedood? Hij verdween in het struikgewas om takken te zoeken, waarmee hij de jongens wilde begraven. Waarschijnlijk had-ie spijt. Maar hem werd geen gratie verleend. Hij kreeg de doodstraf.
