Zwangerschapskater

Kotsend hang ik boven de dweilemmer. Eigenlijk is er niks meer om uit te kotsen. Ik ben op. Maar mijn lichaam zet de strijd door. Binnen een week ben ik vijf kilo lichter geworden. Ik eet niet meer. Drinken gaat moeizaam. Er groeit een kind in mijn buik en ik word er doodziek van.

Als ik wankelend met in mijn hand een grote, plastic zak de wachtkamer in het ziekenhuis binnenkom, word ik op een stoel in een hokje gezet. Een test ontdekt drie plusjes ketonen in mijn plas. Dat is het maximale, leer ik. Met mijn lichaamswaardes op een briefje, strompel ik het kamertje van de arts binnen. Pas als ik de schaduw van ons kind op een scherm zie, vergeet ik even mijn persoonlijke hel. Het heeft een hoofd, een hart, benen en armen. ‘Die trekt zich er helemaal niets van aan,’ zegt de dokter. Die kan er helemaal niets aan doen, denk ik.

Ik tel de bloedvlekken op het ziekenhuisplafond en ik vraag me af hoe ze daar gekomen zijn. Het moet er wild aan toe zijn gegaan. Naast me op het nachtkastje ligt de echofoto van het ziekmakende leventje in mijn buik. Soms dek ik ‘m af met een ongelezen boek, omdat ik alleen al bij de aanblik weer moet kotsen. In mijn pols zit een infuus waar met een heuse snelheid drie liter vocht per dag door wordt gepompt. Ik mag al twee dagen niet eten, maar dat vind ik geen probleem. Graag zelfs. Mijn afkeer voor eten is groot. En het lukte toch al niet. Toch geeft mijn lijf zich niet zomaar gewonnen. Ik geef infuusvocht over. De hele dag door.

‘Leuk hè, zwanger zijn!’ zegt een verpleegkundige wanneer ze mij een nieuw, schoon kotsbakje geeft. Ik knik. ‘Fantastisch! Alsof ik elke dag de avond ervoor een wijntje te veel heb gedronken op een iets te gezellig feestje.’ Ik staar even door het raam naar buiten. ‘Wat heb ik een geluk met zoveel gezellige feestjes.’ Het apparaat waar mijn infuus aan vast zit, begint te piepen. De zak met vocht is leeg. Doe mij er nog maar een dan. Proost!