Tranenkusjes

Uit je ogen komen geen tranen. Die komen pas als je wat ouder bent. Toch ben je verdrietig. Je huilt om de grote ruimte om je heen, om de kou die jou soms in z’n greep houdt. Je bent verdrietig om al die vreemde en harde geluiden, om de flikkerende lichten van voorbij rijdende auto’s en van de tv. Alles is voor jou een grote soep van geluiden en lichten, las ik een keer. Je huilt om de rare lappen stof die om jouw lichaam zitten. Je huilt om de wereld, want alles is zo vreemd. Je buik komt in opstand, want die melk kende jouw lijf eerst nog niet. Dus daarom huil je. En ik begrijp het.
Uit mijn ogen komen wel tranen. Want ik ben al groot. Je mooie, zachte haar wordt langzaam nat. Ik ben verdrietig omdat jij dat bent. En waarschijnlijk ben jij het omdat ik het ben. Misschien zijn we moe. Omdat jij niet wil slapen in de nacht en omdat ik niet wil slapen in de middag.
Ik geef kusjes op je hoofd. Het proeft een beetje zout. Het zijn tranenkusjes. Ik geef je er wel honderd, misschien zelfs duizend. Je sluit je ogen en ik hoor een diepe zucht. Je haar is opgedroogd. Ik zal je voor altijd blijven troosten. Want je bent zo lief en mooi. Zelfs als je huilt. En de wereld… die is ook gewoon een beetje gek.